"Dur durduğun yerde, otur oturduğun yerde" deniyor ama dinleyen kim?
Çocuk haylaz.
Çocuk yaramaz.
Laftan anlamıyor.
Söz dinlemiyor.
Tam bir afacan.
Nasihat bilmiyor.
Kafasına koyduğunu yapıyor.
Yapma deniyor.
Yapıyor.
Etme deniyor.
Ediyor.
Çocuk şımarık.
Çocuk ele avuca sığmıyor.
Çünkü şımartanı çok.
El bebek gül bebek büyütülmüş.
Öz güveni yüksek.
Kimse karışamıyor.
Çocuk da bunu bildiği için istediğini yapıyor.
İstediğini yaptırıyor.
Çocuğun soyu sopu belli ama hep ıslah evlerinde büyümüş.
Onun bunun gözetiminde yetiştirilmiş.
Orada burda kendine hep bir yer bulmuş.
Korunmuş, gözetilmiş o nedenle de kimse bir şey dememiş.
Böyle olunca da şımardıkça şımarmış.
Ele avuca sığmaz tam bir sokak çocuğu.
İnsanlık terbiyesi yok.
Hep bir kendini beğenmişlik içinde.
Kendinden başkasını kabullenmiyor.
"Varsa ben ille de ben" diyor.
Başka da bir şey demiyor.
Bunun bu hallerini bilen herkes aslında yaka silkiyor.
Aslında korkak, ürkek, sünepe.
"Höt" desen altına yapacak.
Kendine güveni hep sığıntı içinde var olmasından kaynaklanıyor.
Evlatlık edinen büyüklerine güveniyor.
En uzaktakiyle en yakındakiyle güç birliği içindeler.
Kendileri doğurmuş ama başkaları büyütmüş soyunu.
Hep bir kin içinde büyümüşler.
Fesat içinde olmuşlar.
İçinde bulunduğu topluma uyum sağlamış gibi gözükmüş ama fırsatını buldumu kendini hep öne çıkarmış bu çocuk.
Sonunda yetimhaneden çıkmış.
Çıkmış ama yanında, arkasında hep birilerinin gücünü taşımış.
Onlara güvenmiş.
Onlarla var olmuş.
Şimdi de onlara güvenerek dilediğini yapıyor, yaptırıyor, ona buna sataşıyor.
Onu bunu vuruyor.
Ve sonunda başkalarının toprağına sahip çıkıp sürekli toprak sahiplerini öldürüyor.
Çocuk fememize bakma sslında kazık kadar oldu.
Herşeye aklı eriyor, yetişkin artık.
Çocuk yaramaz.
Çocuk haylaz.
Çocuk ele avuca sığmıyor, kimsede bir şey yapmıyor, yapamıyor.
Çünkü sahipleri güçlü.
O da bunu bildiği için sürekli kendinden olmaya herkesi bir şekilde öldürüyor.
Sonunda anlaşılıyor ki bu çocuk, atalarımızın dediği gibi:
"Eceline susamış"