İnsanlığımdan utanıyorum.
Elimden bir şey gelmiyor.
Bir şey yapamıyorum.
Ben, sen, biz, onlar, şunlar, bunlar bir şey yapamıyoruz.
Bakıyoruz, içimiz acıyor ama bir şey yapamıyoruz.
Sadece ağlıyoruz ve içimiz sızlıyor insan olarak.
Yermek yerken lokmalar boğazımızda kalıyor çünkü onlar açlar.
Su içerken acı geliyor çünkü kardeşlerimiz susuzlar.
Çeşitli yemekler sofrada olunca içim acıyor.
Utanıyorum.
Onlar aç, onlar susuz, onlar mağdur, onlar perişan, onlar yaşamaya çalışıyorlar.
Bir lokma yiyecek için kurşunlara hedef oluyorlar.
Bombalar altında yaşama tutunuyorlar.
Şehirleri, köyleri yok artık.
Evleri, banyoları, mutfakları yok.
Yatacakları yatakları yok.
İki yıla yakındır öldürülüyorlar.
Onlar her gün her saat vuruluyorlar, bombalanıyorlar biz, dünya sadece izliyoruz.
Orada, burada, şu ülkede, şu meydanda birkaç yüz kişi bağırıp çağırıyoruz o kadar.
Müslümanın en güçlü silahı olan beddualarımızı yolluyoruz İsrail’e.
Yahudilere, Siyonistlere ve ardından Amerika’ya, Trump denen meczuba sonra onlara sinsice destek veren İngiltere’ye Almanya’ya Fransa’ya ve tabi ki İslam ülkeleri liderlerine.
Uyuyan, görmeyen, duymayan, sağır olan İslam ümmeti yöneticilerine.
Yazıklar olsun milyarlarca kez.
Bir de, kimileri utanmadan sormazlar mı?
“Allah neden müdahale etmiyor” diye!
Bre sefil ! İslam ümmeti ayağa kalktı, İsrail’in üzerine yürüdü mü ki Allah’ta sana yardım etsin ve savaş meleklerini yollasın?
Sen bunu söyleyecek kadar acziyet içindeyken senin gibileri ne yapıyor?
İşte böyle ipe sapa gelmez laflar ediliyor!
İnsanlığımdan utanıyorum.
Çaresizliğimden utanıyorum.
Vah Filistin vah.
Vah Gazze, vah Batı Şeria vah.
Vah insanlık vah.